“Οι αναμνήσεις είναι σαν τα κύματα της θάλασσας -κάποιες σε πνίγουν και άλλες σε ωθούν να προχωρήσεις.” ψιθυρίζω από μέσα μου καθώς με κοιτάει το ταβάνι.
Άραγε..
πόσους ανθρώπους προσπεράσαμε στην προσπάθεια μας να ακολουθήσουμε κάποιους άλλους;
πόσες φορές βγαίνει ο ήλιος νυσταγμένος και 'μεις αντί να τον καμαρώνουμε -κοιμόμαστε;
πόσα λόγια ξεχάσαμε μόνο και μόνο επειδή θα τα λέγαμε “αύριο” ή την “κατάλληλη στιγμή”;
Έχω σβησμένα φώτα, αλλά πανεύκολα μπορώ να διακρίνω ποιος με κοιτάει και ποιος οχι -χαχα,κρύφτηκες ε;-
Με ένα απαλό φωτάκι συνεχίζω αηδιαστικά ευαίσθητη τούτες εδώ τις γραμμές.
Βλέπω τη σκιά μου στον τοίχο (πράγματι φαίνομαι πιο μεγάλη και τρανή όταν επικρατεί το σκότος).
Ίσως έτσι σ'αρεσα περισσότερο -μεγάλη και τρανή- μα μόλις τώρα, άθελα μου, έδωσα μια σπροξιά στον τοίχο και έπεσε.
Όπως έκανα και τούτη τη νύχτα, που δεν με ένοιαζε αν υπήρχε άλλος άνθρωπος πάνω στη γη,
αφού ήμουν μαζί σου .
Ξέρω σ'αρέσω έτσι.. δυνατή και στεκόμενη στα δυο μου πόδια.
Συγχώρεσε με όταν λυγίζω.
Αγάπα και αυτόν μου τον εαυτό.
Τον πιο αδύναμο, τον πιο καθημερινό, τον πιο κουρασμένο.
Ίσως αν τον αγαπήσεις, να αποκτήσει μεγαλύτερο ενδιαφέρον.
Ίσως αν τον αγαπήσεις, να ξεπροβάλει απ'το καβούκι του και να αγαπήσει λίγο περισσότερο τον εαυτό του.
Ποτέ όμως δεν ζήτησα να μ'αγαπήσουν.
Ποτέ δεν ζήτησα λίγη παραπάνω αγάπη.
Διότι για να δώσεις αγάπη, πρέπει να 'χεις λίγη μέσα σου.
Φυλαγμένη για σένα, για το τέλος της ημέρας, σαν μια λύτρωση, σαν μια δύναμη να συνεχίσεις.
Σαν μια εκτίμηση των απεριόριστων προσπαθειών που κατέβαλες και σήμερα.
Δεν είναι αρκετό αυτό νομίζεις;
Ποτέ δεν ζήτησα να μ'αγαπήσουν, ποτέ δεν ζητιάνεψα για μια χούφτα αγάπης.
Όσο και να το θέλετε δεν γίνομαι ζητιάνος, γιατί όταν δεν το ζήτησα, μου δόθηκε απλόχερα και τότε ήταν η στιγμή που την εκτίμησα πιο πολύ από κάθε άλλη φορά που την είχα ανάγκη.
Άνθρωπος
Ένα ον που τρέφεται απ΄τον διπλανό του και πεινάει για τον ίδιο. Και ας είναι ακόμα δίπλα του.
Ένα ον που μπορεί πολύ εύκολα να χαλάσει τον διπλανό του, αλλά αδυνατεί να φτιάξει τον εαυτό του.
Φοβάμαι να ζητιανέψω για λίγη αγάπη.
Φοβάμαι να σας απλώσω το χέρι μου.
Διότι στην ανάγκη μου, με μιας το δαγκώσατε, τύραννοι.
Ξέρω σ'αρέσω έτσι.. δυνατή και στεκόμενη στα δυο μου πόδια.
Συγχώρεσε με όταν λυγίζω.
Αγάπα και αυτόν μου τον εαυτό.
Τον πιο αδύναμο, τον πιο καθημερινό, τον πιο κουρασμένο.
Ίσως αν τον αγαπήσεις, να αποκτήσει μεγαλύτερο ενδιαφέρον.
Ίσως αν τον αγαπήσεις, να ξεπροβάλει απ'το καβούκι του και να αγαπήσει λίγο περισσότερο τον εαυτό του.
Ποτέ όμως δεν ζήτησα να μ'αγαπήσουν.
Ποτέ δεν ζήτησα λίγη παραπάνω αγάπη.
Διότι για να δώσεις αγάπη, πρέπει να 'χεις λίγη μέσα σου.
Φυλαγμένη για σένα, για το τέλος της ημέρας, σαν μια λύτρωση, σαν μια δύναμη να συνεχίσεις.
Σαν μια εκτίμηση των απεριόριστων προσπαθειών που κατέβαλες και σήμερα.
Δεν είναι αρκετό αυτό νομίζεις;
Ποτέ δεν ζήτησα να μ'αγαπήσουν, ποτέ δεν ζητιάνεψα για μια χούφτα αγάπης.
Όσο και να το θέλετε δεν γίνομαι ζητιάνος, γιατί όταν δεν το ζήτησα, μου δόθηκε απλόχερα και τότε ήταν η στιγμή που την εκτίμησα πιο πολύ από κάθε άλλη φορά που την είχα ανάγκη.
Άνθρωπος
Ένα ον που τρέφεται απ΄τον διπλανό του και πεινάει για τον ίδιο. Και ας είναι ακόμα δίπλα του.
Ένα ον που μπορεί πολύ εύκολα να χαλάσει τον διπλανό του, αλλά αδυνατεί να φτιάξει τον εαυτό του.
Φοβάμαι να ζητιανέψω για λίγη αγάπη.
Φοβάμαι να σας απλώσω το χέρι μου.
Διότι στην ανάγκη μου, με μιας το δαγκώσατε, τύραννοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου